Een afsluiter, maar tegelijk een nieuw begin.

Hello again!

Een laatste blog, omdat helaas mijn reisje Nepal erop zit.. Toch wil ik jullie nog even aan laatste update geven, omdat er afgelopen 1,5 week (natuurlijk!) weer vele mooie en fascinerende momenten zijn geweest. Daarnaast heb ik mijn donatie gedaan, dus voor alle lieve mensen om me heen die hier aan hebben bijgedragen; ik kan jullie eindelijk melden hoe ik dit heb besteed!

Mijn laatste periode in Nepal heb ik nog flink genoten. Naast mijn werk in het vrouwencentrum (ik ben definitief gestopt met het lesgeven op school) ben ik nog flink wat uitstapjes gaan maken met Dieneke, Mick en Sarah. Sarah is mijn kamergenootje, een erg toffe en stoere meid! We lachen ons wat af. Dieneke en Mick zitten in een ander gastgezin en zijn werkzaam in het weeshuis van Mick (hij heeft een weeshuis onder zijn hoede genomen, hier kom ik later op terug).
Met zijn vieren zijn we ‘s avonds bij schemer naar Pashuputinat geweest. Pashuputinat is een hele belangrijke hindoetempel van Nepal, welke aan de heilige Bagmati rivier ligt. De Bagmati rivier mondt uit in de Ganges (India). Dagelijks vinden hier aan de rivier vele crematies plaats, op traditionele wijze. Aan de rivier zijn plateaus gebouwd, waarop de mensen worden gecremeerd, wat openbaar is. Dit klinkt cru, maar daarentegen word je er ook nieuwsgierig van en dus zijn we daarheen gegaan. Ik was hier drie jaar geleden met Tom natuurlijk al geweest, maar toch was ik benieuwd om nogmaals te gaan en te kijken wat we nu weer zouden treffen.
Eenmaal doof door de harde Nepaleze muziek in de bus, zien we aan de rookpluimen in de verte dat we onze halte hebben bereikt. Zwetend wurmelen we ons door alle mensen in de bus heen om weer adem te kunnen halen in de frisse (niet bepaald fris, ivm de rooklucht vd crematies) buitenlucht. Al snel zien we dat we deel mogen uitmaken van twee crematies die in volle gang (=volle brand) zijn. Op twee plateaus ligt een flinke stapel hout, met dus een lijk, op te gaan in vuur en rookpluimen. Dit bezorgt toch wel even kippenvel. Het besef dat we toeschouwers zijn van dit geheel, geeft een gek gevoel. Van de ene kant besef je je dat wij precies hetzelfde doen, maar dan beschut, in een kist de oven in, zonder toeschouwers. Maar van de andere kant is het te maf, dat hier in het openbaar een echt mens, een dood persoon, een lijk, in vlammen op gaat.
Een gids weet ons de ins- en outs te vertellen over het hele ritueel. Al vanaf je geboorte is duidelijk aan welke kant van de rivier je wordt gecremeerd, omdat dit afhangt van de kaste waarin je opgroeit. De ene kant is voor de rijke en de andere kant voor de armen. Ben je Hindoe, overlijdt je, dan wordt je dezelfde dag nog naar Pashuputinat gebracht om aan de Bagmati rivier gecremeerd te worden. Ben je Boedhist, dan wordt je na 3 dagen naar deze plek gebracht om vervolgens hetzelfde ritueel te ondergaan. Daarnaast kun je aan de grote (en de plek) van de brandstapel kun je zien hoe arm of rijk een familie is. Arme families kunnen niet veel hout betalen, dus is er een kleinere stapel om het lijk op te plaatsten (wat een risico met zich meebrengt, namelijk dat alle lichaamsdelen niet volledig in as opgaan).
Na een wandeling door het gebied, het verhaal van de gids, zoeken we een plekje aan de rivier om alles op ons te laten inwerken. Al snel hebben we door dat voor ons een nieuwe crematie wordt voorbereid, omdat er hout wordt klaargelegd. Alle reden voor ons om te blijven zitten, zodat we alles vanaf het begin af aan kunnen observeren. De houtstapel is klaar, de familie is zich in een ruimte aan het omkleden en kort daarna wordt er een lijk, op een soort ‘brancard’, naar de houtstapel getild. Ze (het was een vrouw), was helemaal zichtbaar en werd liefdevol door haar familie drie rondes, met de klok mee (dit is erg belangrijk), om de houtstapel getild om vervolgens plaats te nemen óp de stapel. Drie is een heilig getal binnen het geloof en met rondjes lopen om de heilige plek, wordt je gezuiverd. Dit gebeurt met alle heilige plekken, zoals tempels, stupas, en zelfs kloosters. Vervolgens werden de geofferde oranje bloemen (oranje is een heilige kleur) van de vrouw afgetild en werd er wat in haar mond gestopt wat kort daarna werd aangestoken. Het vuur begon te branden en door het soort riet wat op haar lichaam lag, werd het vuurtje in haar mond vrij snel een grote brand. Binnen enkele minuten stond alles te branden… De familie eromheen stond vredig en kalm toe te kijken, eigenlijk zonder verdriet of emotie. Ik denk dat als dit bij ons zou gebeuren alle familieleden vol in tranen zouden zijn, maar hier wordt de dood gezien als iets wat echt bij het leven hoort. De dood betekent geen einde van het leven, maar echt een nieuw begin. De geest vindt een nieuwe plek in een nieuw lichaam, dier, ding; iets. Zodra het vuur bijna uit is, en er nog een hoop as over is, wordt alles door de oudste zoon in de rivier geveegd.. Hindoeïsten verblijven vervolgens met de familie nog 13 dagen in een gebouw dichtbij de rivier, om daar te rouwen en het verlies samen te delen. Maf en bijzonder tegelijk om zo’n crematie te zien..

Een paar dagen later ben ik met Sarah naar een dorpje in de bergen gegaan, genaamd Dhulikhel. Het staat bekend om zijn mooie viewpoints over de Himalaya gebergte. Ons plan was om lekker te gaan hiken en te gaan genieten van de rust en de schone lucht. Maar met dat we aankwamen was het al flink bewolkt. Nadat we een hotel op de rand van de berg hadden gevonden, zijn we toch vol goede moed gaan wandelen. Na 1000 traptreden, die leidde tot een enorme gouden Buddha, zijn we nog verder de berg op geklommen om boven op de top te kijken naar het uitzicht. Doordat het nog nog nog bewolkter was geworden (lees; alles was grijs-wit, door de wolken), was er geen ‘piep’ te zien.. plus het begon flink te regenen. Het zag er ook naar uit dat het niet even een buitje zou gaan zijn, maar een flinke periode van regen.. Gelukkig was er niet heel ver weg, boven op de berg, een schattig restaurantje. Hier hebben we twee uur lang vertoeft, onder genot van Masalla tea, momos, flinke moessonbuien en spelletjes zoals hotelletje boeken en raden wat je tekent. Haha primaaaa! Omdat het na die 2 uur nog steeds zo bewolkt was (lees, je kon niet verder kijken dan 50 meter), en wij inmiddels ook onderdeel waren van een wolk (!!), besloten we om de kilometers die we nog op de planning hadden niet te gaan lopen, maar om gewoon rustig terug te gaan en het dorpje te gaan bekijken. Jammer, maar toch genoten van wat we wel hebben gezien en gedaan. Het dorpje was nog prachtig, met vele mooie en oude mensjes.
We hadden een hotel geboekt met het idee dat we sochtends vroeg gingen opstaan om de sneeuwtoppen te kunnen zien. Maar omdat het dus nog steeds zo bewolkt was, achtten we de kans zeer klein en leek het ons beter om terug te gaan naar Kathmandu. Met een lulsmoes (lees; Sarah acteert of ze ziek is en ik probeer zonder lach te vertellen dat mijn vriendin ziek is en we daarom terug moeten naar onze familie in Kathmandu) halen we onze spullen bij het hotel op en nemen we de bus naar Kathmandu. Daar zijn we lekker wat gaan shoppen en uiteten geweest, ook echt heerlijk!

Ik heb ook nog een bijzondere ervaring gehad met Dieneke. We hadden na het werk een middagje uit gepland als een soort ‘afscheidje’ omdat ik natuurlijk ga vertrekken. Dit middagje hadden we afgesloten bij een massagesalon geleidt door blinde mensen. In Nepal leeft relatief een hoog percentage blinde mensen, wie eigenlijk weinig tot geen kansen hebben in het land. Het leek mij een tof idee om naar deze salon te gaan, vanuit een maatschappelijk oogpunt. Zo kunnen wij genieten, en kunnen zij een centje verdienen.
De massage was heel bijzonder, het was enorm intens (lees; pijnlijk!), maar ze wist wel precies de pijnlijke ‘weak points’ te traceren. Mann man, wat heb ik vaak mijn kiezen op elkaar gebeten. Na een uur was de massage klaar, en mochten we rustig overeind komen. Sterker nog, het kon alleen maar rustig, had ik dit snel gedaan dan was ik nokkie gegaan denk ik. Allebei hadden we een verstopte neus gekregen tijdens de massage, en stonden we ons dizzy met hoofdpijn weer aan te kleden. Het heeft dus zeker effect gehad, want er gebeurde een hoop in ons lijf, alle afvalstoffen kwamen vrij!

Het werk bij het vrouwencentrum is de laatste periode ook nog steeds super leuk en bijzonder geweest. Iedere les weer waren de vrouwen enthousiast en dankbaar en heb ik op een leuke interactieve manier de vrouwen Engels geleerd. De laatste week kreeg ik iedere dag wel de vraag waarom ik niet langer kon blijven, of ik nog ga terug komen, en dat als ik nou eens 6 maanden zou blijven ze goed engels zouden spreken. Helaas kon ik ze dat niet bieden.. en hebben we toch echt afscheid moeten nemen. Het afscheid afgelopen donderdag was ook heel bijzonder. Allereerst vertelde ik hen wat ik ze heb geschonken; ik heb dus 5 tafels laten maken, daarnaast heb ik een televisie gekocht en een dvdspeler, zodat ze interactiever en met beeld en geluid kunnen leren. De vrouwen waren ontzettend happy en dankbaar!! Na dit momentje gingen we spelletjes doen, maar al snel kwamen we in de ‘afscheidssfeer’. De vrouwen gingen 1 voor 1 opstaan om mij in hun beste engels (lees; handen, voeten, hier en daar een woord engels, de rest nepalees) feedback te geven. Dit waren alleen maar lieve woorden en bedankjes voor alles wat ik voor ze heb gedaan. De liefste dingen werden tegen me gezegd; dat ze alles van wat ik ze heb geleerd hebben begrepen, dat ik een lieve goede en knappe juf ben, dat nog nooit iemand zoveel voor ze heeft gedaan, dat ze nog nooit op zo’n manier zijn benaderd, dat ze iedere dag tot hun god zullen bidden dat alles voor me open ligt en ik alles me goed zal af gaan en veel geluk en succes zal hebben, ga zo maar door! Het was zo enorm lief. Vervolgens gingen alle vrouwen dansen en zingen in een kringetje en werd ik op het einde door iedereen flink geknuffeld. Het was echt heel erg hartverwarmend! Ook werd ik nog door een vrouw uitgenodigd bij haar thuis. Ze stond er echt op dat ik nog even met haar mee ging. Dit heb ik natuurlijk gedaan. Binnen no time had ze een hele lunch in elkaar gezet, dus voor ik het wist zat ik bij haar thuis te lunchen (dat was eigenlijk niet de planning, maar nogmaals; ik ben in Nepal, waar ze het woord planning niet kennen). Alles werd uit de kast getrokken, verschillende drankjes, verschillende hapjes, en dat alles met maar weinig woorden, maar veel veel betekenis. Een super mooie afsluiter!!

Verder die dag ben ik nog veel met Mick op pad geweest, omdat ik de rest van mijn donatiegeld aan de weeskinderen in zijn weeshuis heb besteed. Ik heb voor alle kinderen nieuwe schriften gekocht, omdat de nieuwe periode op school bijna begint. Ook zijn we met de kinderen naar een naaiatelier gegaan. De kids hebben nieuwe schooluniformen nodig (dit is verplicht), dus zijn alle kids opgemeten en worden er nu nieuwe blousen genaaid op mijn kosten. Tot slot heb ik het geld besteed aan een nieuw gasstel omdat hun gasstel gas lekte, wat ik niet zo’n veilig idee vond en heb ik het laatste beetje geld aan heb gegeven om rijstvoorraad enz. te kopen. Dit voelt goed, omdat ik weet dat het hier goed wordt benut en ik nu ook zie waar alles naar toe gaat. Het geeft me een fijn idee dat ik het goed heb kunnen besteden en we een bijdragen hebben kunnen leveren aan deze kinderen.

Wat erg erg erg leuk is, is dat ik door Mick ben gevraagd om foto’s te maken van de weeskinderen, omdat hij mijn foto’s zo mooi vind. Hier werd ik natuurlijk helemaal enthousiast van. Een uur lang ongegeneerd foto’s maken van prachtige kindjes. De foto’s zijn nodig voor de website en voor de stichting van Mick, zodat hij goed aan zijn sponsoren kan laten zien waar het geld heen gaat en wie de kindjes zijn voor wie hij dit alles doet. Een super klus dus, wat echt super tof is! Al vroeg op mijn laatste ochtend stonden we met z’n alle op het dakterras te fotograferen. Een voor een, allemaal op zijn of haar eigen, mooie manier, stonden ze voor mijn camera. Echt super, ik voelde me zelf net weer een klein kind!

De laatste avond was het tijd dat ik afscheid ging nemen van mijn gastfamilie. Dit vond ik lastig, omdat ik het zo fijn bij ze heb gehad en ik het zo heb getroffen met mijn gastgezin. Wat een lieve, zorgzame mensen. Kabita had natuurlijk uitgebreid gekookt omdat het mijn laatste avond was. Plus de whisky en het bier kwam op tafel, omdat het ‘feest’ is zoals ze het noemt. Ik werd verwend met allerlei kadootjes en weer lieve woorden en knuffels. Ook heb ik hun verrast met een zelfgemaakt schilderij (op papier dan) met de ‘Buddha Eyes’. Ze was erg verrast en gelukkig met dit kado! Verder de avond ben ik nog helemaal ‘in de henna gezet’. Zowel de onder als bovenkant van mijn handen, als mijn voeten, zijn helemaal versierd met henna. Super tof ziet het eruit en een mooie herinnering om zo naar huis te gaan. Dan voelt Nepal misschien iets minder ver weg. Na veel kletsen lachen knuffelen naar bed gegaan en sochtends vroeg het vliegtuig in!!
De vlucht verliep prima, met een hoogtepunt het eerste halfuur van de vlucht; namelijk dat we wel een half uur lang volledig langs het Himalaya gebergte vlogen en ik zoo zoo zoooveel moois kon zien (ik had op het goede plekje ingecheckt!). Wauw wauw..

Wat een super super bijzondere ervaring is dit voor me geweest. Ik heb er enorm veel uit kunnen halen. Ik merk dat ik sterker ben qua zelfvertrouwen. Ik doe wat ik wil doen, ik zeg wat ik wil zeggen en ik vraag wat ik wil vragen of wil weten. Af en toe heb ik van de besef momentjes, waarop ik me ineens realiseer dat ik, Aniek, dit gewoon echt zelf en alleen ben aangegaan en dat het me nog goed is afgegaan ook. Ik heb geen moment spijt of angst gevoeld. Ik ben alleen maar ontzettend happy geweest met dat ik dit heb mogen meemaken. Ik voel me ontzettend ‘blessed’ en rijk met deze ervaring, de nieuwe mensen in mijn leven, en al het moois wat ik heb mogen meemaken. Het is een maand in mijn leven geweest die ik nooit zal vergeten, een maand die me veel heeft doen beseffen, me veel heeft geleerd, en wat een afsluiting was van een aantal pittige en hectische jaren, maar vooral ook een nieuw begin, om met frisse moed thuis weer alles op te pakken en te gaan genieten van alles wat ik daar heb, mijn mannetje en hondje, familie en vrienden, en zal gaan proberen om de dingen te nemen hoe ze zijn en te accepteren hoe het loopt en vrede te hebben met zaken waar ik geen invloed op heb. Ik ga dit gevoel proberen vast te houden! En ik hoop dat ik jullie hier ook een beetje mee inspireer, zodat jullie de dingen soms ook wat lichter kunnen zien. Klinkt makkelijk zo, maar dat zal het vast niet altijd zijn. We gaan het zien. Een ding is zeker, en dat is dat niemand me deze ervaring nog afneemt..