Siberië - Mongolië

Hooii, weer een berichtje vanuit onze kant!

Weer ruime tijd verder, is het tijd om weer een nieuw blog te schrijven met onze laatste ervaringen, wat er weer vele zijn. Where to begin...

De vorige keer was ik bij Krasnoyarsk gebleven en ons avontuur in de bergen. Net zoals dat avontuur met bewolking en sneeuw, hebben we nog vele dagen sneeuw en bewolking gehad. We hebben weinig zonnestraaltjes mogen ontvangen, maar deze straaltjes hebben we gevonden in de avonturen en de schoonheid van de omgeving. 
De laatste dag in Krasnoyarsk was een heerlijk dagje. Lekker de stad rondgelopen, langs de rivier, een mooi vrouwenklooster (katholiek) binnen geweest en dubbel gelegen over de soms simpele gemakken hier in Siberië qua kou. Alsof er nog niet genoeg ijs, kou en sneeuw te vinden is, staat er om de zoveel blokken een ijskraampje. En ja, dan spreek ik over échte ijsjes en niet keus uit vijf ijsjes, nee wel vijfTIG. Alsof iemand in deze verrekte kou nu behoefte heeft aan een ijsje?! Dit begrijpen we dan ook nog steeds niet, maar goed.. Nog zon simpel Siberisch gemak; zoals in vele steden en landen vind je op straat plekjes waar je fris kunt kopen, zo ook hier in dit verre Rusland. Maar zo slim ze hier zijn, de koelkast staat gewoon op de stoep, naast het verkopende tentje, en zonder elektriciteit of wat dan ook. Omdat onze hersenen dit gemak in eerste instantie niet konden plaatsen (simpele zielen), zijn we echt even stil gaan staan om die koelkasten te inspecteren. En ja, ze staan echt uit! Geen power te bekennen. Logisch eigenlijk ook, who needs an fridge?! Als je in Siberië bent... 

Op naar onze volgende treinreis met als eindbestemming: Tayshet. Een relatief korte rit van zon 7 uur, zonder nacht. Dus appeltje eitje met wat we tot nu toe hebben gehad. 
Savonds laat komen we aan in Tayshet, dit ligt op 4515 km vanaf Moskou. Ook weer een tijdzone verder. Enn, nog een mooi feitje: op 4501 zaten we op de helft van Moskou naar Beijing!! Tayshet is een klein dorpje, waar de Transsiberie express splitst in tweeën, eentje bovenlangs het baikalmeer en Rusland en eentje onderlangs. (Wij gaan uiteindelijk verder op de onderlangs route). We stoppen hier, omdat het ons tof lijkt om ook het echte Siberische leven te ervaren in kleinere dorpjes. Met weinig tot geen verwachtingen zijn we hierheen gekomen en slapen we bij een gezin thuis. De vader van het gezin is ook gelijk onze gids voor onze Tayshet ervaring. En hoe Igor het zegt; to feel, love and hear the real siberian life. 

Het zonder verwachtingen ergens heen gaan, laat maar weer zien hoe top dat dat uitwerkt. We hebben namelijk ontzettend genoten. Igor heeft een prachtig huisje, waar we onze eigen kamer hadden. We hebben met hen meegegeten, wat ons de kans gaf om echt te proeven hoe de mensen zelf eten. Plus natuurlijk om de wodka rituelen te leren kennen... (Sterk spulll... Haha)
Een wandeling door het dorp maakte ons echt happy; te leuk om al die schattig gekleurde houten huisjes te zien en alles eromheen. De blaffende honden, de oude auto's, de stapels met brandhout en natuurlijk de bergen sneeuw. Wat een rust. 
Vervolgens zijn we met de bus naar een ander dorpje gegaan, omdat we bij Igor hadden aangegeven dat we opzoek waren naar natuur en rust. Hij heeft ons een fantastische plek laten zien! We zijn via het andere dorpje het bos in gegaan en zijn flink gaan wandelen. We kwamen op echt prachtige uitkijk punten terecht! Het is wel wat grauw omdat er een enorme sneeuwlucht hangt, maar dit mag de pret niet drukken. En wat een stilte.... Oh dit kennen wij echt niet. Je hoort helemaal niets! Heerlijk, en heel indrukwekkend ook.
Uiteindelijk zijn we ook nog in een ander mini dorpje beland, wat veel indruk op ons heeft gemaakt. We kwamen een man uit het dorp tegen, wie een gat in het ijs heeft gemaakt om water te halen. Ik had de link nog helemaal niet gelegd dat met deze temperaturen en wat mindere omstandigheden, de leidingen bevriezen! Plus het op dat soort afstanden van de bewoonde wereld ook geen doen is om überhaupt leidingen te leggen. Normaal haalt hij het water bij de waterval, maar deze is bevroren dus is het in de winter water halen uit dat gat... Echt bizar! En maar op en neer lopen met emmertjes water.. Realiseer je maar is hoevaak wij op en neer zouden moeten lopen met het watergebruik van een gemiddelde Nederlander.. Pfoei. 

Onze volgende bestemming gaat Irkutsk zijn, met een nachttrein richting Irkutsk en weer een treinervaring verder.. Het nadeel van een nachttrein is dat je een cabine binnenkomt waar dus al twee andere zichzelf hebben gesetteld. Wij troffen twee hele 'leuke' russen. Niet dus... Met dat we bepakt en bezakt binnen kwamen konden de vier oogjes nergens anders meer naar kijken, en nee niet onopvallend, gewoon ongegeneerd. Nou ik kan je vertellen dat dit zwaar ongemakkelijk is. Plus bij Tom gingen gelijk de alarmbellen ringelen (hij heeft dus amper geslapen die nacht uit onrust en om alles in de gaten te houden, schatje is het ook he!). Eenmaal bedje opgemaakt en enige tijd gezellig tegenover elkaar gezeten te hebben, was een van de twee mooi pleite richting het restaurant (1coupe is restauratieruimte), en de ander ontdooide wel wat. Later bleek dat dit mannetje niet goed kon zien, daarom hield hij zijn hoofd waarschijnlijk steeds pal voor de mijne, omdat hij mij ook even moest aftasten denk ik hahah.. Zo vaak zie je geen toerist.. 

Anyways, Irkutsk.. Ook wel het Parijs van Siberië, op 5185 km van Moskou.  En 70 km verwijderd van het baikalmeer, swerelds grootste 'freshwater lake' ook wel 'Russias sacred sea' genoemd. Eenmaal daar besloten we om eerst richting het meer te gaan. Met wat vragen en uitbeelden op straat, blijkt dat we eerst een tram moeten nemen van treinstation naar busstation en we daar een klein busje kunnen nemen. Uiteindelijk zitten we nog in het juiste busje ook en komen we na 1,5 uur aan in Listvyanka. Een klein dorpje aan bet baikalmeer. Woowiejoowie, dit is moooii! 
Onze slaapplek voor die komende nacht is een houten huisje, dat vonden wij wel zo toepasselijk! Maar eerst, onze droom verwezenlijken; vol enthousiasme gaan we naar een adresje waar we met huskyhonden kunnen sleeën! Flink ingepakt voor de kou, stappen we beide op onze eigen slede, wij zittend, achter ons staand de echte sleemannen natuurlijk. Met volle snelheid gaan we door het bos.. Bizar man! Beide krijgen we kippenvel blijkt achteraf, als we elkaar na de rit weer treffen. Wat een ervaring! De honden hebben een berenconditie, zo gaaf! Het besef dat we net sleetje hebben gereden met honden door de bossen van Siberië heeft even tijd nodig om te landen... Dus lopen we rustig terug via wat huisjes, een kerkje, tot aan het meer, daar vallen we weer in nieuwe verbijstering. Het meer is grooot, met mooie bergen met sneeuw op de achtergrond, en bevroren zijkanten. ( in de echte winter, dat is hier feb maart, is het hele meer bevroren!! ) 
Eenmaal doorgelopen tot aan de vismarkt, kopen we lekker wat gerookte vis en belandden we bij een bbq! Heerlijkk, gebraden vlees van de bbq midden in de winter, dat is echt wat je wilt en nodig hebt. Dus lekker buikje rond gegeten! 
De volgende dag staan we beide met griep op ( dit was al langer zo, maar we probeerden er steeds niet aan te te geven). Je merkt dan toch wel een beetje dat ons lijf niet gewend is aan die kou, laat staan die enorme overgangen van de warmte in de trein naar de kou buiten. We voelen ons beroerd, maar nemen uiteindelijk een busje terug naar Irkutsk om daar verder bij te komen in een wat fijner hotel. Lopen de stad rustig een beetje door en liggen vervolgens vroeg op bed, met thee en wodka (advies van mn daddy). De volgende dag voelde we ons niet beter, maar juist slechter, haha daddy thanks!! Nee hoor grapje, de volgend dag was de griep op z'n ergst, zweten, sloom, heet koud, het zal er wel uitmoeten. Dus de wodka heeft toch geholpen! 
Uiteindelijk hebben we Irkutsk die dagen op een rustig tempo bekeken, een mooie sfeervolle stad. Vervolgens de trein in om Rusland en Siberië te gaan verlaten. Onze volgende bestemming is in zicht; Mongolië. 

De rit was langggggg, man man. Uren op de grensovergang moeten wachten, eerst aan de Rusland zijde, toen aan de Mongolië kant. In Rusland hebben we hier nog even gebruik van gemaakt, en zijn het dorpje bij de grensovergang gaan bekijken. Dit bleek een mooi afscheid van dit land, want we zijn uiteindelijk een berg opgeklommen wat ons perfect uitzicht gaf.. Super mooi! So, bye bye Russia, Siberia, welcome to Mongolia baby!! We gaan de grens over op 5664 km van moskou, gewoon bijna 6000 km in Rusland afgelegd! 

Mongolië, ons nieuwe avontuur!

We zijn hier nu twee dagen, ik kan er duizenden woorden aan wijden, maar dit is ook te doen in 1 zinnetje; wat is Mongolië adembenemend mooi!! 

Nou dit was het, tot het volgende blog.

Nee, echt niet.. Ik moet meer woorden wijden aan Mongolië, dat verdient dit land, daar heeft het recht op! Wauw wauw wauw.. Onze eerste bestemming voor Mongolië is het Terelj national park. Een immens natuurgebied waar nog veel nomaden leven, op zon 80 km van Ulaanbaatar verwijderd ( Ulaanbaatar is de hoofdstad van Mongolië en licht met de trein op 404km vanaf de Rusland-Mongolië grens). 
De nomaden leven in nomadententen, ook wel een yur of ger genoemd, wat je ziet is dat enkele families meerdere tenten hebben en zo een soort parkje hebben om gasten en toeristen op te vangen. Dit klinkt wat jammer en overtouristisch, helaas gaat het zo met alle plekken op de wereld, maar wij ondervinden dit heel anders. Doordat Mongolië sowieso al geen heel toeristisch land is, we ook nog in het winterseizoen zijn (=laagseizoen), zijn wij de enige bij dit gezin, en misschien momenteel ook wel de enige toerist hier in dit gebied. We hebben een prachtige priveyur tot onze beschikking, geweldig aangekleed met mooie kleden schattige meubeltjes en in het midden van deze ronde tent een houtkachel. Ook hier is natuurlijk geen mogelijkheid tot centrale verwarming, leidingen etc. Wij doen het deze dagen en nachten dus oldschool, met hout! En dat terwijl we aankomen met -23 en het die nacht -35 was... Brrrr. Na flink wat gestookt te hebben begint onze tent wat aangenamer te worden en wordt alles een nog groter paradijs. Ons uitzicht is ongelofelijk, de plek waar dit gezin zich heeft gevestigd is adembenemend mooi en alweer, wat een rust! 
Snel gaan we goed ingepakt op pad, beklimmen wat bergen door de flinke pakken sneeuw, en echt iedere seconden beseffen we ons dondersgoed dat we onszelf heel gelukkig mogen voelen dat we hier midden in Mongolië, boven op een berg, met beneden in het dal een prachtige nomadentent, geweldig uitzicht, strakblauwe heldere lucht, mogen zijn, kunnen zijn. Dit is echt een hoogte punt, we hadden al redelijk wat hoogte puntjes, dus eigenlijk is dit een hoogte hoogte punt, in onze reis. 
Alsof het nog niet mooier kan, gaan we die middag het gebied te paard verkennen. Paarden zijn voor Mongoliërs van oudsher erg belangrijk! Dit was hun enige middel om deze immense gebieden te bereiken en middelen te verzamelen om te overleven. Ze zeggen ook; 'a man without a horse is like a bird without wings'.  
Wat begint met een rit over de harde weg ( er is in dit gebied een verharde weg en net die volgt onze horseman....), waarbij ik al voorzichtig zeg 'schat, het is een beetje saai zo', eindigt deze rit in een ware belevenis!! Na het stuk harde weg, gaven we al een beetje aan met handen en voeten, zo van kunnen we niet de natuur in, natuur genoeg hier zou je denken. En ik denk dat onze horseman dacht, oke, jullie goedkeuring, daar gaan we. 
Met de paarden, echt gewoon stijl een flinke berg op. Zigzaggend doen de paardjes hun best om deze enorme berg op te komen, waarbij wij regelmatig een tak tegen ons hoofd krijgen, onze benen schaven langs de bomen, elkaar aankijken van okee er komt actie in, leuk! Bijna boven, gaat toms paard protesteren, dus gaat de horseman naar tom toe, en ik ga den stukje door en kom op de top terecht. Ik kan je vertellen; ik weet hoe een ontdekkingsreiziger zich gevoeld moet hebben.. Ik kan het niet goed beschrijven, maar ik kom met mn paardje, verkleumt, tussen twee grote rotsen door op een top terecht, waarbij ineens de volle zon zich aandoet in mijn gezicht schijnt, ik even verblind word en vervolgens het uitzicht zie.. Ik heb een kreet geslagen van blijdschap, van ongeloof.. Wie had dat gedacht.. Wat zo 'slecht' begon, loopt uit tot een adembenemend mooie plek. Echt woo woo woow. Als jullie de foto's uiteindelijk zien zul je begrijpen wat ik bedoel. 
Toen moesten we ook nog naar beneden, aan de zonkant van de berg, welke enorm stijl is. Je merkt dat onze horseman met zijn paarden dit dagelijks doen, we stappen af, hij neemt de paarden en hij, met z'n paarden, glijden met z'n vieren de berg in no time af. Hij was praktisch al bijna beneden toen Tom en ik boven nog stonden te genieten van ongeloof, en liepen te stuntelen hoe in hemelsnaam deze stijle berg af te komen (dus het spreekwoord klopt echt!).
Eenmaal beneden, blij dat we zo dik en stevig met goede kleding (wat wel een stootje kan hebben) zijn ingepakt (anders waren we waarschijnlijk bont blauw bloedend beneden gekomen), stappen we weer op het paard voor de laatste rit terug naar onze tent. Dit was onvergetelijk!! 

We waren een beetje bang trouwens voor we hier heen gingen dat we niet genoeg eten zouden krijgen, want we hebben ontbijt lunch diner erbij in, maar zorg voor niks. We worden goed volgestopt, heb regelmatig flashbacks naar mijn avontuur in Nepal! 
De volgende dag, (vandaag, nu ik dit blog typ) hebben we weer een magische onvergetelijke dag gehad. Mongolië legt ons goed in de watten. Na het ontbijtje, kleren aan, gaan we op pad. Een flinke hike voor de boeg op eigen houtje, richting een buddhistisch klooster. ( maf dat je je zo van een orthodox geloof in Rusland, in het buddhisme van Mongolië terecht komt) Dit is een prachtige, maar ook zware wandeling waarbij we een berg letterlijk moeten overgaan, dus opklimmen en aan de andere kant weer naar beneden. Eenmaal in het dal aangekomen, moe, zien we wat yurtenten staan. Sl snel komt er een schattig mannetje richting ons, om ons in zijn tent uit te nodigen. Zo zitten we daar bij een gezin in hun yur, op hun bed, rondom de houtkachel, met een kopje thee en wat lekkers. Bizar, en heel mooi, met geen enkel woord dat je elkaar begrijpt, toch zo in contact komen. De sneeuw gaat nog even in de pan op het vuur om zo natuurlijk het hete water te bereiden, en vervolgens gaan we door richting de tempel. 
Een flinke klim naar de tempel, eenmaal daar is dit prachtig, magisch, met bizar uitzicht, mooie spreuken en wijsheden, een lieve monnik en een geweldige ervaring!! Ook dit zul je op de fotos zien, waauwiejauwie. 
Na een flinke wandeling terug, worden we weer lekker verwend met veel eten (veel vlees hier, van eigen dieren). Lekker uitrusten. Al deze tijd zijn we trouwens niemand anders tegengekomen. Sowieso zijn we op onze hele reis van Moskou tot hier twee andere toeristen in de trein tegengekomen, thats it. Ik had verwacht dat het drukker zou zijn, maar dit bevalt me wel!! 

Morgen vroeg vertrekken we terug naar de hoofdstad om dat nog een dag te bekijken. Na Ulaanbaatar zullen we de trein nemen richting China. 
Een zeer krachtige en bijzonder mooie ervaring met Mongolië. Gelukkig hebben we hier nog even, en zal de stad onze mening heus niet veranderen. De mensen zijn gastvrij, een mooi volk! 

Nog even een laatste feitje in dit blog: we waren al verbaasd van het aantal inwoners per km2 in Rusland ( dit zijn er 8), nou in Mongolië zijn dit er dus maar 2!! Twee mensen per vierkante km.. Dat is dus ook te merken! 

De volgende update zal dus vanuit China zijn! Excuses voor het lange verhaal, maar korter is echt moeilijk... (Later gepost vanuit Ulaanbaatar, ivm wifi)